Aan de Hoevensebaan in Kapellen staat een gevel die niet meteen prijsgeeft wat er zich achter verschuilt. Wie voorbij wandelt, ziet een strakke gevel, ritmisch onderbroken door verticale openingen en een ronde lichtkoepel op het dak. Op het eerste gezicht oogt het als een stille getuige van de jaren zeventig. Maar achter die ingetogen façade gaat een verrassende architecturale wereld schuil, een meesterlijk gecomponeerd woonhuis met geïntegreerd kapsalon, ontworpen in 1974 door een jonge Jo Crepain, nog student op dat moment.
Jo Crepain (1950–2008)
Hij was een van de meest invloedrijke Belgische architecten van de voorbije decennia. Hij groeide op in Brugge, studeerde in Antwerpen en maakte al op jonge leeftijd indruk met een uitgesproken visie op ruimte, licht en beleving. Zijn architectuur werd nooit louter functioneel: ze was doordacht, ritmisch, mensgericht. Crepain geloofde in woningen als verhalen, in gebouwen die niet alleen vorm geven aan het leven van hun bewoners, maar het ook verrijken. Zijn vroege werk is speels, onderzoekend en vaak verrassend compact. Later groeide hij uit tot een gerespecteerde stem in het grotere Vlaamse en internationale architectuurdebat, met een breed portfolio gaande van privéwoningen tot kantoorgebouwen. Zijn eerste project, een woning mét kapsalon aan de Hoevensebaan in Kapellen, draagt nog altijd zijn originele signatuur en vormt vandaag een zeldzame kans om te wonen in een stukje Belgische architectuurgeschiedenis.
Hoevensebaan 87, Huis Roels.
Het project was zijn eerste, en ook meteen zijn doorbraak. Voor dit ontwerp won Crepain de prestigieuze Robert Maskensprijs en werd hij opgemerkt als een van de vernieuwende stemmen in het Vlaamse architectuurlandschap. Vandaag is de woning erkend als beschermd monument, en terecht: het is een van de zeldzame overgebleven voorbeelden van die energieke, experimentele ontwerpattitude die de jaren zeventig kenmerkte.
Het perceel waarop Crepain werkte was amper 3,55 meter breed. Een uitdaging, zou je denken, maar hij draaide het om tot een troef. De smalle vorm dwong tot creatief denken: geen klassieke indeling met kamers en gangen, maar een opeenvolging van niveaus, trappen, brugjes en open ruimten die in elkaar overvloeien. De woning is opgebouwd als een driedimensionale wandeling. Elke halve verdieping brengt je in een andere sfeer: van de kappersruimte vooraan, over een verhoogde woonzone tot een keuken op een ander niveau, een bureau op een platform en een slaapkamer die als het ware boven het geheel zweeft.
Wat opvalt is het licht. Crepain speelde met zenitale lichtinval via dakkoepels en raampartijen, waardoor het huis op elk moment van de dag leeft. De circulatie is subtiel, maar efficiënt. Je beweegt door het huis alsof je een verhaal binnenstapt, waarin elke ruimte een eigen rol speelt. Zelfs de overgangen zijn ontworpen met gevoel voor beleving: een brug, een trede, een doorkijk die net genoeg verraadt maar nooit te veel toont.
Hoewel het huis ontworpen werd met een kapsalon op de gelijkvloerse verdieping, voelt de integratie natuurlijk aan. Het commerciële en het private deel van de woning versterken elkaar. De straatzijde is introvert, bijna bescheiden. Maar wie binnengaat, ontdekt een woning die zich laag per laag ontvouwt, een interieur dat zich niets aantrekt van conventionele logica, maar wel volledig in dienst staat van ritme, licht en leven.
In 2011 werd dit project samen met vier andere vroege woningen van Crepain in Kapellen beschermd door de Vlaamse overheid. Niet omdat ze monumentaal zijn in schaal, maar omdat ze symbool staan voor een nieuwe architecturale taal die toen opkwam: functioneel, beeldbewust en verrassend speels. Crepain zelf zou later uitgroeien tot een sleutelfiguur in het Belgische architectuurveld, met een oeuvre dat zowel zakelijke gebouwen als woningbouw omvatte. Maar dit huis, dit compacte, maar groots denkende ontwerp, blijft tot op vandaag een krachtige herinnering aan waar het voor hem allemaal begon.
Dat de woning nog steeds nagenoeg volledig in originele staat is, maakt het verhaal des te sterker. Hier woon je niet alleen in een huis, je woont in een gedachtegang. In een stuk architectuurgeschiedenis. In een manifest van wat mogelijk is wanneer een architect ruimte niet benadert als beperking, maar als uitnodiging.
De woning aan de Hoevensebaan is vandaag opnieuw te koop. En dat opent een zeldzame mogelijkheid: niet alleen om eigenaar te worden van een beschermd erfgoedpand, maar ook om letterlijk plaats te nemen in het verhaal van een van België’s meest invloedrijke architecten.
