Voor ons is makelaar zijn het mooiste beroep ter wereld. Wij maken mensen gelukkig met een nieuwe thuis, of met een nieuwe zaak. En met evenveel passie en plezier helpen we onze klanten om hun pand te verkopen voor de juiste prijs, aan de juiste koper, op het juiste moment. De voldoening die we uit onze job halen is dan ook enorm.
Bovendien maakt ons team zeer regelmatig wel eens iets geks mee. Iets ‘out of the ordinary’. In deze blog nemen we je dan ook graag mee naar onze wereld met een aantal bijzondere, ‘unusual’ maar echt gebeurde anekdotes uit het leven van een makelaar…
DURING THE DAY I DON’T BELIEVE IN GHOSTS.
AT NIGHT, I’M A LITTLE MORE OPEN-MINDED.
Zo waren we tijdens de bezichtiging van een huis eens met enkele kandidaat-kopers aan het praten in de woonkamer. Plots en volledig uit het niets sprong er in de berging een lamp in duizenden stukjes. Het leek wel alsof er een raam ingeslagen werd, zo luid was de knal. Best griezelig, zo komende uit een oude berging in een leeg huis. We verschoten zo hard dat zowel de kandidaten als ikzelf in koor gilden alsof we een spook hadden gezien. Gelukkig eindigde alles met een slappe lach. Eind goed al goed. Of zou er toch een geest gezeten hebben?
I DIDN'T FALL. NO REALLY.
I’M JUST SPENDING SOME QUALITY TIME WITH THE FLOOR.
Ik was eens aanwezig tijdens een plaatsbeschrijving in een woning met een zeer steile en ronduit gevaarlijke trap. Ik liep zelf als eerste de trap af, voor de deskundige die de plaatsbeschrijving moest opmaken. Vriendelijk en bezorgd als hij was, zei hij tegen mij: “Voorzichtig op de trap hé!”. Terwijl ik ondertussen al veilig en wel beneden stond, kwam de deskundige op zijn beurt de trap af en… schoof keihard onderuit! Op enkele blauwe plekken na gelukkig zonder al te ernstige kwetsuren. En zoals vaak het geval is bij van die onhandige accidentjes konden we er daarna best hartelijk om lachen!
Dorien
DON’T PLAN IT ALL. LET LIFE SURPRISE YOU A LITTLE.
Toen ik nog niet zo lang aan het werk was bij NEON, had ik een bezoek aan een appartement in Edegem waarvan de eigenaar me de sleutel had bezorgd om een schatting uit te voeren. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik ter plaatse kwam en me via de trappenhal naar boven begaf, begon ik te twijfelen op welke verdieping ik me bevond.
De eenvoudigste manier om hierover zekerheid te creëren, was om de proef op de som te nemen. Ik had immers toch de sleutel die ongetwijfeld zou passen op de deur van het juiste appartement? Wie het schoentje past, trekke het aan. Bij de eerste deur die ik probeerde te openen was het meteen raak. Het leek dus meteen duidelijk dat ik op de juiste verdieping was beland.
Het appartement zou leeg zijn na grondige renovatiewerken, van enige gereserveerdheid was dus geen sprake. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik, eens in de leefruimte, toch wel wat geluiden opmerkte die niet van andere appartementen leken te komen, maar wel degelijk van het appartement waar ik me bevond. Bovendien was deze flat gemeubeld en duidelijk wél bewoond. Toch wel bizar voor een net gerenoveerd project, leek me. Toen ik begon te twijfelen of ik me echt wel op de juiste etage bevond, werden de geluiden alsmaar luider en besefte ik dat de bewoners ‘hun bedsport’ aan het beoefenen waren. Ik maakte me vliegensvlug uit de voeten en ondernam een nieuwe poging een verdieping hoger. Daar verleende de sleutel opnieuw toegang tot een deze keer wél leegstaand appartement.
Blijkbaar bleek de loper voor het dagslot in de gemeenschappelijke inkomhal, ook een loper voor de andere appartementen. Een verwittigd man…
Bart
THERE ARE NO STRANGERS HERE.
ONLY FRIENDS YOU HAVEN’T MET YET.
Een tijdje geleden - pre-Corona - had ik eens twee verschillende kandidaat-kopers voor een prachtig dakappartement in het centrum van Antwerpen. Op het afgesproken uur verwelkomde ik twee mensen die samen binnen kwamen, dus ging ik er vanuit dat ze samen hoorden en dat ze samen de lift konden nemen. Helaas bleef de kleine lift hangen en konden we de hersteller niet meteen bereiken. Bovendien bleken het twee wildvreemde mensen, die uiteindelijk 2.5 uur samen vastzaten. Toen ze uiteindelijk toch bevrijd konden worden hebben we met z’n drieën dan toch maar een stevig glas glas rode wijn gedronken.
INTELLIGENCE IS THE WIFE. IMAGINATION IS THE MISTRESS.
MEMORY IS THE SERVANT.
Ik verkocht eens een super gezellig appartementje in de stad. Toen de eerste bezoekers - een koppel - aankwamen stonden we met drie in de lift, en vroeg ik of het appartement zou dienen om zelf in te wonen of eerder als investering. Hierop begon de man te blazen en te zuchten, en zenuwachtig rond te draaien. De vrouw die mee in de lift stond begon op haar beurt nogal gegeneerd te lachen. “Het is voor mijn maitresse, OK?” riep de man nogal bruut, terwijl de vrouw licht paars uitsloeg. We hebben het appartement samen bekeken, maar hij heeft het uiteindelijk niet gekocht.
Joni
LIFE IS REALLY LIKE A SHOWER.
ONE WRONG TURN AND YOU ARE IN HOT WATER.
Toen ik nog maar net begon als makelaar moest ik foto’s gaan nemen in een huis dat te koop zou komen te staan. In het huis was een vrouw samen met haar 2 kinderen aanwezig. In de zetel zat er een oudere dame die haar schoonmoeder bleek te zijn en spijtig genoeg leed aan dementie. Helaas bleek de batterij van het fototoestel leeg, zodat ik in de namiddag terug moest komen. Eens aangekomen zei de mevrouw dat ik nog geen foto’s van de badkamer kon nemen, omdat de oma in de badkamer aan het douchen was. Eerst de andere kamers dus, geen probleem!
Toen ik in een kamer met een éénpersoonsbed stond, zag ik plots een stapeltje met kleren klaarliggen op het nachtkastje. Een gezellige onderbroek, een grote BH en een (bomma)jurk. Toen ik de deur van de badkamer hoorde opengaan en nog voor ik me uit de voeten kon maken, stond de dame me naakt in de deuropening aan te gapen. Ze maakte geen aanstalten om zelfs maar een beetje opzij te gaan toen ik zijdelings wilde passeren. Het gevolg? Een licht contact met haar naakte lijf… brrrr… En dat in mijn eerste week als makelaar.
THERE’S NOTHING WORSE THAN A V*BRATOR ... WITH A DEAD BATTERY.
Ik moest eens een schatting doen van een woning die verkocht moest worden in het kader van een echtscheiding. Indien er geen plannen voorhanden zijn, meten we steeds de woning op met een digitale meter. Toen de batterijen bij het opmeten van de derde kamer leeg bleken te zijn en ik ook geen reservebatterijen bij had, stelde de dame des huizes voor om zelf te kijken of ze nog batterijen had. Een minuutje later kwam de dame opnieuw naar beneden en zette ze een gigantische roze vibrator op tafel, waaruit ze 4 batterijen haalde.
“Ik kan bevestigen dat ze niet plat zijn”, zei ze met een guitige knipoog. Ik heb de opmeting verder gedaan, een schatting gemaakt en nadien het huis verkocht.
Joris
